Soms schrik ik ervan hoe ver mensen gaan voordat ze erkennen dat ze hulp nodig hebben. En zelfs dan is het een stap om die hulp ook daadwerkelijk te vragen. Dat laat goed zien wat er aan de hand is in een mensenleven en is natuurlijk onderdeel van het patroon dat is ontstaan.
“ik ben wel hoogsensitief…..
maar ik wil het niet zijn”
Het camouflageverhaal
Gaandeweg je leven ontstaat een camouflageverhaal dat veiligheid biedt in dagelijkse situaties. Dat is niet verwonderlijk. Zorgt een ander ongewild niet of onvoldoende voor je veiligheid dan doe je het zelf. In eerste instantie zonder dat je het in de gaten hebt. Later omdat je misschien niet anders meer kunt.
“ik doe verschrikkelijk mijn best om het net zo te doen als anderen”
En hoe bedreven je ook wordt in het leven van je camouflageverhaal, er komt een moment dat het genoeg is. Er is geen ruimte meer om het te vullen of het groeit uit zijn voegen en wordt te groot om te behappen.
“ik zit op de bodem…. ik kan niet meer”
Verloren energie?
Je stopt al je energie in het camouflageverhaal en dan is er niets meer over om het werkelijke verhaal te leven. Sterker nog, je hebt geen idee hoe je dat zou kunnen doen maar tegelijkertijd is het je grootste verlangen: rusten in jezelf, voldoening ervaren en tevredenheid, in staat zijn je eigen weg te volgen zonder de aansluiting met anderen te verliezen…. zonder al die omwegen.
“ik kan het niet langer uitstellen, ik moet hier iets aan doen”
Pijnlijke zekerheid?
Toch kan het nog te pijnlijk zijn om te voelen hoe je zelf dit verhaal gebouwd hebt en hoe ver je hierin bent gegaan. En dat het natuurlijk je schuld is dat je dit gedaan hebt ( begrijpelijk, maar niet dus!). Je schaamt je ervoor dat je hier nu tegenover mij zit ( begrijpelijk, maar niet nodig!) Mijn woorden en mededogen bereiken je niet en worden in jouw oren sterk gekleurd door de zekerheid die je camouflageverhaal je tot nu toe geboden heeft.
“ik ben zo moe…… en ik voel me zo alleen”
Loslaten? En dan?
Je wilt het wel maar vindt het moeilijk de controle los te laten. Met mijn ondersteuning het camouflageverhaal stapje voor stapje te verlaten. Je weet dat het nodig is maar je gevoel spreekt een andere taal. Je wilt weten wat er gaat gebeuren, zekerheid hebben om al het nieuwe tegemoet te treden. Alles kan alleen onder jouw voorwaarden en dat mag.
“wat gaat er dan gebeuren? Ik ben bang om mensen te verliezen”
Als je de dingen anders gaat doen, zoals je ze wilt doen en zoals ze bij jou passen zijn er altijd mensen die dat niet begrijpen en afstand van je houden. Dat is niet fijn om te merken. Tegelijkertijd zal je met deze nieuwe aanpak andere mensen aantrekken die misschien beter bij je passen. Kun je je dat voorstellen?
Vertrouwen vinden in jezelf
“misschien wel, maar ik kan niet nog meer naar beneden zakken…. ik wil wel dat het meteen beter gaat met me als ik hier aan begin”
Ik wil eerlijk tegen je zijn, dat kan ik je niet beloven. Je stapt in een proces dat met vallen en opstaan een stijgende lijn laat zien. Vertrouwen in jezelf is er niet ineens, je bouwt het op en daarom is het belangrijk om hier je eigen tempo in te volgen.
“ik denk er nog even over na, laat alles bezinken en dan maak ik een afspraak”
De eerste stap lijkt zo groot
Toch moet je zelf de eerste stap zetten: jezelf gunnen wat je nodig hebt. En dan ook nog zonder je af te vragen wat anderen daarvan vinden. En juist dat heb je niet geleerd en ben je altijd uit de weg gegaan. Oef, ga er maar aan staan, maar het kan en ik ben er.