Dit is de centrale en indringende vraag die Juriaan Galavazi je stelt in zijn boek
Van klacht naar Kans, verbeter je leven door naar je lijf te luisteren
Met deze vraag fietst hij door je zorgvuldig opgebouwde patronen en haalt hij je direct uit je hoofd in je lijf en in het moment NU.
Omtrekkende bewegingen of ontwijkende antwoorden zijn niet meer mogelijk en daardoor is deze vraag behalve indringend ook confronterend.
Tegelijkertijd is het de juiste vraag en een concreet handvat om waar te nemen hoe het is gesteld met je lijf, met je gevoel en de mate waarin je het toe kunt laten.
We stappen niet graag in het moment NU en voelen liever niet wat we voelen. Omdat:
- het te overweldigend is en te groot voor het moment
- het niet prettig is en ons verwart en onzeker maakt
- omdat er onrust en ongemak is en dat voelen we liever niet
- we het niet willen laten zien aan de ander omdat het ons kwetsbaar maakt
- we er met ons hoofd tussen gaan zitten en bedenken dat het nu niet gepast is om…
Als hoogsensitieve volwassene heb ik mezelf geleerd het overweldigende gevoel dat mij zo plotseling kan overvallen te kanaliseren in woorden die de ander geen ongemak bezorgen of mijzelf in verlegenheid brengen. Ik vertaal mijn gevoel in een keurig pakketje woorden dat in mijn hoofd gevormd wordt.
Mijn gevoel blijft achter en dat zorgt voor onrust en ruis in mijn binnenste zonder dat het helder wordt waar dit eigenlijk allemaal over gaat. Onbedoeld en ongewild spreek ik op deze manier meer met wat ik niet zeg dan met wat ik wel zeg. En eigenlijk schiet ik er niet zoveel mee op. Ken je dat ook?
Zo zeg ik vaak dat ik teleurgesteld ben om daarmee mijn gevoelens keurig op tafel te kunnen leggen. Ik wil er vooral niemand mee tot last zijn en mezelf niet in verlegenheid brengen. Zou ik naar mijn lijf luisteren dan voel ik dat ik eenzaam ben en de verbinding met anderen mis. Maar dat is toch wel erg heftig om uit te spreken, zowel naar mezelf als naar de ander? Dus dat doe ik liever niet.
Of ik zeg dat ik het niet fijn vind hoe de ander met me omgaat en zeg in feite weer wat het niet is. Maar wat is het dan wel? Mijn lijf zegt me dat het pijn doet zoals de ander met me omgaat. Laat ik de pijn toe dan komen als vanzelf de bijbehorende tranen en kan het gevoel haar weg vinden. Het krijgt niet de kans een andere weg in mijn lijf te gaan waar het spanning veroorzaakt of bij herhaling een klacht teweeg brengt.
De woorden die we gebruiken en niet gebruiken laten zien of we in het moment NU zijn en een gevoel kunnen toelaten. Kunnen we dat niet dan is daar het lijf dat aan de bel trekt, telkens weer. Want wat als dat lijf al lang weet wat er aan de hand is? Kun je er naar luisteren zonder alles te duiden en te verklaren. Kun je het gevoel en daarmee de boodschap van het gevoel haar werk laten doen?
Dit boek gaat over het verkennen van je grenzen vanuit verschillende perspectieven zonder dat het woord grens voortdurend valt. Het laat je met concrete oefeningen en vragen onderzoeken hoe je JA zegt tegen jezelf en waar je voor wilt staan, Nee zegt tegen wat je los wilt laten en IK zegt tegen wie je bent, wat je kunt en wat je wilt. Vervolgens leert het je in het moment NU dit ook uit te spreken.
Het heeft begrip voor hoe lastig dit kan zijn en roept je op om zonder oordeel en met mededogen naar jezelf te kijken. Tenslotte gaat het er niet om je goed te voelen maar om goed te voelen. Een kunst op zich!
Meteen in het begin vraagt Juriaan Galavazi je vanuit welke rol je zijn boek wilt lezen: als coach, als toeschouwer, als commentator of…. als speler in het veld. Heel eerlijk? Ik ben als coach begonnen maar de indringende vragen maken me ook een speler in het veld. Gelukkig maar!
Dit is bij uitstek een boek voor hoogsensiteve volwassenen die ernaar verlangen hun gevoel meer te laten spreken en zichzelf centraal stellen in het eigen leven. Met de vragen van Juriaan Galavazi gaat dat zeker lukken.