Zo rond je derde of vierde levensjaar is er een moment dat je bewust waarneemt dat je een IK bent en niet samenvalt met je omgeving. Voor ieder van ons begint daar het verhaal van IK& Ander. Is dat moment omgeven met weinig weerklank en bevestiging of weinig (h)erkenning, dan begint daar ook het verhaal van afwijzing zonder dat je het in de gaten hebt.
het begin
Later ontdek je dat dit moment de oorsprong vormt van je afwijzingsgevoeligheid. Het is het verhaal van een ogenschijnlijk kleine gebeurtenis, het kleine trauma dat nog steeds op gezette tijden opduikt in je dagelijks leven. Niet voor niets dat ik er altijd naar vraag, naar de bevestiging die op dat moment ontbrak en de innerlijke beelden die zich van daaruit hebben vastgezet in je fysiek en je gevoelswereld.
het vastgezette beeld
Voor mij was dat innerlijke beeld de grote groene toegangspoort van de kleuterschool die symbool stond voor mijn eerste schooldag. Een ervaring die mij in een overlevingsstand zette omdat de bevestiging van wat ik nodig had niet aanwezig was. Het maakte me angstig en daardoor bleef ik op mijn hoede, paste ik me aan en wees ik onbewust een deel van mijn oorspronkelijke kwaliteiten af waaronder mijn hoogsensitiviteit.
afhankelijkheid van bevestiging
Lange tijd klopte ik op de poort van anderen om alsnog de bevestiging te ontvangen die ik zo nodig had. Ik deed er verschrikkelijk mijn best voor en het dreef me voort voorbij mijn eigen grenzen met alle gevolgen van dien. Ik leerde ervan en toch speelde het altijd een rol, het werd een levensthema dat in elke leeftijdsfase wel een keer voorbij kwam a.h.v. actuele vragen die zich aandiende.
de verkeerde poort
Veel later ontdekte ik dat ik steeds klopte op de verkeerde poort en dat ik mijn eigen poort stevig dicht hield. Ondanks alle aandacht die ik gaf aan het omdraaien van mijn afwijzingsgevoeligheid bleef ik uiteindelijk de dingen herhalen vanuit het vastgezette beeld. Er bleef een deel van mij dat niet voluit meedeed in de ontmoeting met de wereld.
de sleutel
Gelukkig bevatten innerlijke beelden ook de sleutel die je nodig hebt om het anders te doen. Door fysiek in het beeld te stappen komen de vragen die er toe doen: wat kom ik doen; wie zit er achter die poort; ga ik naar binnen of blijf ik staan, kom ik iets brengen….? Het brengt je voorbij het denken naar het ervaren in het NU, en ineens voel je haarscherp hoe je de dingen DOET. In die ontdekking lagen veel antwoorden die me verder hebben gebracht. Ik kon het kleine traumaverhaal zien zonder alle ballast die ik eraan vastplakte. Dat gaf meteen ruimte!.
wat is er vóór de afwijzing?
In die ruimte ontdek en het andere perspectief ontdek je ook je natuurlijke staat van zijn VÓÓR het moment van het kleine trauma. Waar je verbinding maakt met je oorspronkelijke kwaliteiten en talenten, waar je goed bent zoals je bent. En dat laatste is het grootste geschenk wat je jezelf kunt geven en precies wat je nodig hebt.
nieuw perspectief
Deze innerlijke bevestiging van jezelf is nodig om het verslavende systeem van afwijzingsgevoeligheid te doorbreken en er iets waardevols tegenover te stellen. Het zet letterlijk en figuurlijk de poort open voor een andere kijk op jezelf, zonder het negatieve geloof dat gaandeweg is ontstaan. Een ander perspectief voor een “nieuw soort handelen” zoals één van mijn klanten het treffend omschreef.
Het is belangrijk om in je levenspraktijk je eigen onderzoeksmateriaal te verzamelen want dan weet je dat het over jou gaat.