Hij staat voor de deur met in zijn hand een opgevouwen A4tje. Eenmaal aan tafel steekt hij direct van wal en begint meteen te vertellen over de momenten waarop hij vastgelopen is in het leven en wat hij daaraan gedaan heeft. Een ellenlange lijst van momenten, therapieën….. Hij heeft het A4tje niet nodig en het blijft dichtgevouwen op tafel liggen.
Hij verwacht dat ik zijn verhaal wil horen, duldt geen reactie of vraag en volgens eigen zeggen heeft hij het dan maar gehad. Hij heeft het verhaal al vele malen op deze manier verteld. Ik wacht geduldig en als hij klaar is kijkt hij mij met een verwachtingsvolle blik aan om mijn reactie te peilen: “kun jij iets met dit verhaal?
Ik bevestig hem in zijn harde werk van afgelopen jaren en vraag meteen wat hij na dit alles hier bij mij komt doen. Hij valt stil…. en weet het niet. Hij heeft mijn website bekeken en denkt dat ik hem een doorbraak kan bezorgen.
Een doorbraak waarin? Ook dat weet hij niet. Steeds weer gaat hij terug naar het oude verhaal. Hij zit erin gevangen en is niet geïnteresseerd in mijn vragen naar de verbinding met zijn alledaagse realiteit.
Als ik zijn woorden herhaal wuift hij ze weg. Want dat is het niet waar hij voor komt, daar zit het niet: “daar ben ik al geweest, dat heb ik al geleerd”, wat dat ook mag betekenen. Als ik vraag wat hij geleerd heeft, om het concreet te maken, weet hij het niet….. en hij raakt geïrriteerd.
Hij komt voor een andere benadering dan in al zijn therapieën, iets anders, iets nieuws dat hem kan helpen, dat geeft hij duidelijk aan. Ik informeer naar wat hem zo aansprak in mijn website en of er een verbinding is met hoogsensitiviteit. Ik hoor hoe er zijn beeld van hoogsensitiviteit kennis ontbreekt die een ander zicht kan geven op het verhaal dat hij steeds vertelt.
Maar kennis heeft hij naar zijn idee al genoeg en ik krijg niet de kans hem te spreken over de verbinding die we maken met zijn dagelijks leven en de focus op hoe hij zichzelf daarin ontmoet in contact met zijn omgeving.
O ja, ineens weet hij het weer, hij kwam voor #rejection sensitivity want daar heeft hij veel last van. En drie coachsessies, zoals het op mijn website staat, lijkt hem wel wat. Dat heeft hij nog niet geprobeerd en zijn verlangen naar bevestiging drijft hem voort.
Ik vraag me af hoe bereid hij is iets tot zich te nemen van wat ik aanreik. Voorzichtig probeer ik andere beelden naast zijn woorden te zetten om te kijken of er ook ruimte is om met hem te werken. Maar nee, dat is niet het juiste wat hij zoekt. Daar zit het niet, maar waar dan wel?
Ondanks al het gegraaf in zijn leven is er een gebied in zijn leven waar hij niet thuis is en waarin hij zichzelf niet kent. Hij is gewend geraakt aan het duiden en verklaren van alles wat hij denkt en voelt en is niet in staat om in het moment naar zichzelf te kijken.
In zijn woorden is duidelijk dat het nieuwe perspectief in de verbinding met hemzelf ligt en anderen hem dit niet kunnen geven. Als ik probeer dat onder de aandacht te brengen keert hij terug naar het verhaal dat hij eerder vertelde en verliest zich in het opnieuw duiden en verklaren van wat hij eerder heeft ervaren en hoe het nu een rol speelt.
Ik vraag hem of hij denkt dat we met elkaar kunnen werken?
Zo’n vraag is hij niet gewend en voor het eerst heb ik het idee dat we contact hebben met elkaar. Ik vraag hem of hij bereid is iets toe te laten van wat ik hem aanreik en het niet meteen af te wijzen? Ik breng hem in verwarring en hij kijkt mij verbaasd aan als ik hem erop wijs hoe zijn afwijzingsgevoeligheid een rol speelt in dit gesprek: “is dit ook afwijzingsgevoeligheid?”
Ik vraag hem of hij het aandurft het verhaal te onderzoeken dat hij nog niet verteld heeft? Het verhaal over hoe de dingen zijn, nu, hier in dit gesprek ipv hoe hij denkt dat ze moeten zijn? Zou hoogsensitiviteit daarin een uitgangspunt kunnen zijn? Zou dat een nieuw perspectief kunnen zijn om bevestiging te vinden in zichzelf en daarin niet afhankelijk te zijn van anderen?
Ik voel zijn aarzeling al geeft hij wel aan dat hij denkt dat ik patronen bij hem kan doorbreken. Ik bied aan om een nieuwe afspraak te maken en met een IK-opstelling nog eens zonder woorden te verkennen waar hij behoefte aan heeft en te onderzoeken of we dat concreter kunnen maken. Dat vindt hij een goed idee en de afspraak is snel gemaakt.
Later die dag ontvang ik een mailtje met zijn afwijzing. Hij durft het nu niet aan en zoekt naar iemand die hem verder kan helpen.