Vorige week wat het er ineens weer. Je kent het vast wel? GEDOE!
Een vraag om een interview ( in het Engels!!!) ( en op FB!!!!!!!) over SOUL-CARE triggerde mijn oude onzekerheid of ik dat wel zou kunnen. En wat als ik de juiste woorden niet kon vinden… en misschien wist ik niet te antwoorden en hoe zou dat er dan uitzien en als ik dan…..
Dus zei ik de uitnodiging af……. en had er meteen spijt van.
VERLANGEN
Want o, wat spreek ik graag met iemand over waarom het zo belangrijk is om aandacht te besteden aan de ontwikkeling van je innerlijke wereld, wie je bent, wat je kunt en wat je wilt. En hoe dat verbonden is met je dagelijks leven. Dat is mijn werk, mijn passie, wie IK ben.
ONBEWUST
In mijn hoofd schoof ik steeds meer op naar een perfect beeld van wat er van mij gevraagd werd, wetende dat ik daar nooit aan kon voldoen.
Ik ken die momenten goed. Dan zit ik onbewust met mijn aandacht in mijn hoofd en denk vooruit als de beste. Deze onbewustheid zorgt voor het triggeren en herhalen van een oud patroon waar ik even snel in duikel.
Totdat ik een bekende frustratie in mijn lijf voel en mezelf even “ON-HOLD” zet. STOP!
BEWUST
In mijn hart gebeurt namelijk iets heel anders. Allereerst ben ik blij dat ik gevraagd ben voor dit interview en voel ik de verbinding die er tussen mij en de ander is. Ik geniet van dit moment. Ik voel ook de passie voor mijn werk opvlammen en ik voel me gezien en gehoord in wat ik hierin te melden heb. Ik voel het plezier om met iemand daarover te spreken.
Ik voel ook een oude frustratie. Mijn reactie op wat er nu gebeurt heeft mijn leren en ontwikkelen lang onmogelijk gemaakt en daar ben ik helemaal NIET blij mee. Ik kan dit dan ook niet voorbij laten gaan want is het niet juist deze verbinding die ik zoek?
OMBUIGEN
Dit scala aan gevoelens, ervaringen, opdrachten en verantwoordelijkheden wil gehoord worden en roert zich aardig in mijn lijf. Ik word er behoorlijk onrustig van en ga er voor op de loop en houd mezelf bezig.
Door er bewust aandacht aan te besteden an ik me verbinden met hoe leuk ik deze uitnodiging eigenlijk vind en herken het één-teen-in-de-vijver-en-terugtrek-patroon van vroeger.
BESLISSING EN KEUZE
Nee, dit ga ik dus niet afzeggen want ik vind het veel te leuk en dat engels is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Toch? Ik besluit alsnog mee te doen en ik kan je zeggen dat het interview een feest was. Ik heb er zelfs nu nog plezier van.
VERBINDING EN VERTROUWEN
Voor je beslissingen en keuzes is het een wereld van verschil waar je met je aandacht zit, in je hoofd of in je hart. De kunst is om te weten waar je aandacht is en er tijd voor te nemen om je daarmee te verbinden. Dan weten je handen ineens ook wat ze moeten doen.