Eerst een Rembrandt….. en dan pas je eigen werk maken?
Mijn gevoel voor afwijzing kraakte in zijn voegen toen mijn kunstjuf me na de eerste lesdag van het jaartraject uit de groep zette. Dat was heftig al zag ik het wel aankomen. Al eerder vroeg ik me af hoe ze vanuit haar eigen werk ( woest, vrij, kleurrijk en vol )zou kijken naar mijn werk: minimalistisch, grafisch en abstract en mij daarin zou begeleiden? Ik stuurde haar voorbeelden van mijn werk en in een gesprek beriep zij zich op haar rijke ervaring en haar docentschap. Mijn verlangen was te groot om de alarmbel op de achtergrond te horen.
Tijdens de eerste lesdag was meteen haar vraag aan mij of ik eigenwijs was? Mijn alarmbel begon steeds luider te rinkelen. Toen vervolgens witruimte in een werk omschreven werd als een plek waar de kunstenaar even niet wist wat hij daarmee moest, zakte de moed me in de schoenen. Ik had verkeerd gekozen en zij waarschijnlijk ook.
Ken je dat? Iedereen gaat geïnspireerd de deur uit en jij bent diegene die het totaal anders ervaart? Ik werd weer eens met de neus op de feiten gedrukt dat ik een andere kijk heb op wat er aangeboden wordt maar ook iets anders zoek. Daarmee bewandel ik niet de gewone weg, ook niet in het creatieve, en dat is lastig voor docenten. Je wordt snel als eigenwijs omschreven en dat legt men uit als niet willen leren terwijl ik juist op zoek ben naar begeleiding van mijn persoonlijke, creatieve proces en snak naar ontwikkeling op dat pad.
Probleem bij dit soort verschillen is dat er door de bril van de meest gebruikelijke weg gekeken wordt naar het pad dat ik loop. De reflectie sluit vaak niet aan en dus kun je niet zoveel met de opmerkingen. Als ik niet oppas ga ik steeds uitleggen wat ik bedoel of doe en dat is dodelijk voor je inspiratie.
Ik ken het mijn hele leven al en heb me daardoor vaak van mijn pad laten brengen. Onzeker omdat ik twijfelde aan wat ik zag, wat ik voelde of wat ik wilde. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik eerst moet leren schilderen als Rembrandt om me daarna bezig te houden met het ontdekken van abstracte, minimalistische, grafische kunst en mijn weg daarin? Of zie ik het verkeerd?
Let wel: natuurlijk leer je ook op de Rembrandtweg alleen sluit het vaak niet aan bij mijn nieuwsgierigheid en vragen. Dan lijkt het zo te zijn dat je eerst moet bewijzen dat je het gewone pad kunt bewandelen voordat je je eigen pad kunt en mag lopen. Maar dat wist ik natuurlijk al lang. mijn enthousiasme had het me even doen vergeten.
Deze afwijzing hakte er even in, maar inmiddels ben ik met veel plezier aan het werk gegaan.
Ik zoek verder naar een cursus die resoneert en waar mensen komen die vanuit een gezamenlijke interesse en inspiratie hun eigen pad willen ontdekken en lopen en elkaar daarbij willen en kunnen stimuleren en helpen? Ze zijn er vast.